وقتی تو می گوئی وطن - مصطفی بادکوبه ای

این شعر که در قسمت نظرات نوشته شده بود، بسیارزیباست

وقتي تو مي گويي وطن ، من خاک بر سر مي کنم

گويي شکست شير را ، از موش باور ميکنم

وقتي تو ميگويي وطن ، بر خويش مي لرزد قلم

من نيز رقص مرگ را ، با او به دفتر مي کنم

وقتي تو مي گويي وطن ، يکباره خشکم مي زند

وان ديده ي مبهوت را ، با خون دل تَر مي کنم

بي کوروش و بي تهمتن ، با ما چه گويي از وطن

با تخت جمشيد کهن ، من عمر را سر مي کنم

وقتي تومي گويي وطن ، بوي فلسطين مي دهي

من کي نژاد عشق با ، تازي برابر مي کنم

وقتي تو مي گويي وطن ، از چفيه ات خون مي چکد

من ياد قتل نفس با ، الله و اکبر ميکنم

وقتي تو ميگويي وطن ، شهنامه پرپر مي شود

من گريه بر فردوسي ، آن پير دلاور ميکنم

بي نام زرتشت مَهين ، ايران و ايراني مبين

من جان فداي آن ، يکتا پيمبر مي کنم

خون اوستا در رگ ، فرهنگ ايران مي دود

من آيه هاي عشق را ، مستانه از بر مي کنم

وقتي تو مي گويي وطن ، خون است و خشم وخودکشي

من يادي از حمام خون ، در تَلِ زَعتَر(اردوگاهي در فلسطين) ميکنم

ايران تو يعني لباس تيره عباسيان

من رخت روشن بر تن ، گلگون کشور مي کنم

ايران تو با ياد دين ، زن را به زندان مي کشد

من تاج را تقديم آن ، بانوي برتر مي کنم

ايران تو شهر قصاص و سنگسار و دارهاست

من کيش مهر و عفو را ، تقديم داور ميکنم

تاريخ ايران تو را ، شمشير تازي مي ستود

من با عدالتخواهيم ، يادي ز حيدر ميکنم

ايران تو مي ترسد از ، بانگ نوايِ ناي و ني

من با سرود عاشقي، آن را معطر ميکنم

وقتي تو ميگويي وطن ، يعني ديار يار و غم

من کي گل"اميد"را ، نشکفته پر پر ميکنم

*