درد ایران بی دواست

 درد ایران بی‌دواست - سید اشرف الدین گیلانی ( نسیم شمال )

دوش می‌گفت این سخن دیوانه‌ای بی‌بازخواست‌
درد ایران بی‌دواست‌
عاقلی گفتا که از دیوانه بشنو حرف راست‌
درد ایران بی‌دواست‌
مملکت از چارسو در حال بحران و خطر
چون مریضی محتضر
با چنین دستور این رنجور مهجور از شفاست‌
درد ایران بی‌دواست‌
پادشاه بر ضد ملت،ملت اندر ضد شاه‌
زین مصیبت آه،آه
چون حقیقت بنگری هم این خطا هم آن خطاست‌
درد ایران بی‌دواست‌
هرکسی با هرکسی خصم است و بدخواه و ضد
گوید او را مستبد
با چنین شکل ای بسا خونها هدر،جانها هباست‌
درد ایران بی‌دواست‌
«صور اسرافیل»زد«صبح سعادت»دردمید «ملا نصر الدین»رسید
«مجلس »و«حبل المتین»سوی«عدالت»رهنماست‌
درد ایران بی‌دواست‌
با وجود این جراید خفته‌ای بیدار نیست‌
یک رگی هشیار نیست‌
این جراید همچو شیپور و نفیر و کرناست‌
درد ایران بی‌دواست‌
شکر می‌کردیم جمعی کارها مضبوطه شد
مملکت مشروطه شد
باز می‌بینیم آن کاسه است و آن آش و ماست‌
درد ایران بی‌دواست‌
با خرد گفتیم که آخر چاره این درد چیست؟
عقل قاطع هم گریست‌
بعدِ آه و ناله گفتا:چاره در دست خداست!
درد ایران بی‌دواست‌
شیخ فضل اللّه‌ یک سو،آملی از یک طرف‌
بهر ملت بسته صف‌
چارسمت توپخانه حربگاه شیخ ماست‌
درد ایران بی‌دواست‌
هیچ دانی قصد قاطرچی در این هنگامه چیست‌
یاری اسلام نیست‌
مقصد او ساعت است و کیف و زنجیر طلاست‌
درد ایران بی‌دواست‌
مسجد مروی پر از اشرار غارتگر شده‌
مدرسه سنگر شده‌
روح واقف در بهشت از این مصیبت در عزاست‌
درد ایران بی‌دواست‌
تو نپنداری قتیل دستهء قاطرچیان‌
خونشان رفت از میان‌
وعده‌گاه انتقام اشقیا روز جزاست‌
درد ایران بی‌دواست‌
اشرفا!هرکس در این مشروطه جانبازی کند
رفعت و قدرش فزود
در جزا استبرق جنّات عدنش متّکاست‌
درد ایران بی‌دواست
*

بی کس وطن

 بی کس وطن - سید اشرف الدین گیلانی ( نسیم شمال )

ای غَرقه در هزار غم و ابتلا وطن
ای در دهانِ گرگِ اجل مبتلا وطن
ای یوسف عزیز دیار بلا وطن
قربانیان تو همه گلگون قبا وطن
بی کس وطن، غریب وطن‌، بینوا وطن
*
ای جنّت معارف، ویران شدی چرا؟
از رخت علم یکسره عریان شدی چرا؟
در آتش جهالت بریان شدی چرا؟
ای بی معین و مونس بی اقرباء وطن
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*
ای باغ پر شکوفه، گل و یاسمن چه شد
آن نزهت و طراوت سرو سمن چه شد
بر عاشقان کشته مزار و کفن چه شد
گریان به حال زار تو مرغ هوا وطن
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*
عریان ز چیست پیکرت ای مادر عزیز
کو لعل و گنج و گوهرت ای مادر عزیز
شد خاک تیره بسترت ای مادر عزیز
نوباوگان تو ز غمت در عزا وطن
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*
ای دخمه فریدون تاج کیان چه شد
کشمیر و بلخ ، کابل و هندوستان چه شد
دریای نور ، تخت جواهر نشان چه شد
ای تخت و بخت داده به باد فنا وطن
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*
دردا رسید سیل فتن وامحمدا
نبود کسی به فکر وطن وامحمدا
در وحشت است روح ز تن وا محمدا
ای تابع شریعت خیر الورا وطن
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*
آن قدرت و شجاعت و جوش و خروش کو
شیران جنگجوی پلنگینه پوش کو
جمشید و کیقباد چه شد ، داریوش کو
ای جای ناز و نعمت و عز و علا وطن
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*
مادر ببین عروس وطن بی جهاز شد
آخر به طعنه دست اجانب دراز شد
هر شقه ات نصیب پلنگ و گراز شد
ای خاک تو جواهر لعل و طلا وطن
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*
تبریزیان تمام دچار مصیبتند
تهرانیان تمام به زَلزال و وحشتند
گیلانیان تمام گرفتار محنتند
از بهر مرد و زن شده محنت سرا وطن
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*
اسلام رفت غیرت اسلامیان چه شد
ناموس رفت همت ایرانیان چه شد
دست بلند نادر گیتی ستان چه شد
ای تیره بخت، دستِ ز پیکر جدا وطن
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*
در هیچکس حمیّت و دین و ثبات نیست
جان کندن است زندگی ما حیات نیست
از هیچ سمت راه گریز و نجات نیست
ای مبتلا به درد و غم بی دوا وطن
ای داغدار مرقد شاه رضا وطن  
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*
آن عقربی که بر وطن افتاد حاضر است
آن خائن ستمگر جلاد حاضر است
آن خط و مُهر و دفتر و اسناد حاضر است
کردند بر تو نا خلفان ظلمها وطن
بی کس وطن، غریب وطن، بینوا وطن
*

ای قلم

 ای قلم - سید اشرف الدین حسینی گیلانی ( نسیم شمال)

غُلغُلی انداختی در شهر تهران ای قلم
خوش حمایت می کنی از شرع قرآن ای قلم
گشت از برق تو ظاهر نور ایمان ای قلم
مشکلات خلق گردد از تو آسان ای قلم
نیستی آزاد در ایرانِ ویران ای قلم
*
ای قلم تا می توانی در قلمدان صبر کن
یوسف آسا سال ها در کنج زندان صبر کن
همچو یعقوب هزین در بیت الاحزان صبر کن
کور شو بیرون نیا از شهر کنعان، صبر کن
نیستی آزاد در ایرانِ ویران ای قلم
*
ای قلم پنداشتی هنگامه ی دانشوری است
دوره ی علم آمده هرکس به عرفان مشتری است
تو نفهمیدی که اوضاع جهان خرتوخری است
خر همان است و عوض گردیده پالان ای قلم
نیستی آراد در ایران ویران ای قلم
*
ایهاالشاعر تو هم از شعر گفتن لال باش
شعر یعنی چه؟ برو حمّال باش، رمّال باش
حقّه بازی کن تو هم مانند رندان ای قل
نیستی آزاد در ایران ویران ای قلم
*

تازیانه

 تازیانه - سید اشرف الدین حسینی گیلانی ( نسیم شمال)

دست مزن، چشم ببستم دو دست
راه مرو، چشم دو پایم شکست
حرف نزن، قطع نمودم سخن
نطق مکن، چشم ببستم دهن
هیچ نفهم، این سخن عنوان مکن
خواهش نافهمی انسان مکن
لال شوم، کور شوم، کرشوم
لیک محال است که من خر شوم

شادی - مولانا

شادی

مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد

مرا قولیست با جانان که جانان جان من باشد

به خط خویشتن فرمان به دستم داد آن سلطان

که تا تختست و تا بختست او سلطان من باشد

اگر هشیار اگر مستم نگیرد غیر او دستم

وگر من دست خود خستم همو درمان من باشد

چه زهره دارد اندیشه که گرد شهر من گردد

کی قصد ملک من دارد چو او خاقان من باشد

نبیند روی من زردی به اقبال لب لعلش

بمیرد پیش من رستم چو از دستان من باشد

بدرم زهره زهره خراشم ماه را چهره

برم از آسمان مهره چو او کیوان من باشد

بدرم جبه مه را بریزم ساغر شه را

وگر خواهند تاوانم همو تاوان من باشد

چراغ چرخ گردونم چو اجری خوار خورشیدم

امیر گوی و چوگانم چو دل میدان من باشد

منم مصر و شکرخانه چو یوسف در برم گیرم

چه جویم ملک کنعان را چو او کنعان من باشد

زهی حاضر زهی ناظر زهی حافظ زهی ناصر

زهی الزام هر منکر چو او برهان من باشد

یکی جانیست در عالم که ننگش آید از صورت

بپوشد صورت انسان ولی انسان من باشد

سر ما هست و من مجنون مجنبانید زنجیرم

مرا هر دم سر مه شد چو مه بر خوان من باشد

سخن بخش زبان من چو باشد شمس تبریزی

تو خامش تا زبان‌ها خود چو دل جنبان من باشد

باز مقابلم تویی - مولانا

باده ی ناب میشَوَم
شِعر و کِتاب میشَوَم
یِکسَره خواب میشَوَم
باز مُقابِلَم تویی

هَمرَهِ موج میشَوَم
راهیِ اوج میشَوَم
فوج به فوج میشَوَم
باز مُقابِلَم تویی

سایه ی ماه میشَوَم
دَر تَهِ چاه میشَوَم
راهیِ راه میشَوَم
باز مُقابِلَم تویی

توی رَواق میشَوَم
کُنجِ اُتاق میشَوَم
بَسته به طاق میشَوَم
باز مُقابِلَم تویی

اینهَمه مَرد میشَوَم
مَخزَنِ دَرد میشَوَم
ساکِت و سَرد میشَوَم
باز مُقابِلَم تویی

اَز هَمه دور میشَوَم
نُقطه ی کور میشَوَم
زِنده به گور میشَوَم
باز مُقابِلَم تویی

هَمدَمِ خار میشَوَم
بی کَس و یار میشَوَم
بَر سَرِ دار میشَوَم
باز مُقابِلَم تویی !!!

شکستم توبه ام ساقی - مولانا

 
شكستم توبه ام ساقی، تو هم بشکن سر خم را
بزن سنگی به جام می ، كه بشكن بشكن است امشب
شكستم توبه را از بس شكن در زلف او دیدم
دل زاهد شكست از من ، كه بشكن بشكن است امشب
قدح بشكست و دل بشكست و جام باده هم بشكست
خدایا در سرای ما چه بشكن بشكن است امشب
رفیقان خمره بشكستند و ماهم توبه بشكستیم
تو هم اهل دلی بشكن كه بشكن بشكن است امشب
صفا دارد شكست ساغر و پیمانه و توبه
بیا در مجمع رندان كه بشكن بشكن است امشب 

ای دل شکایت ها مکن - مولانا

ای دل شکایت‌ها مکن تا نشنود دلدار من
ای دل نمی‌ترسی مگر از یار بی‌زنهار من

ای دل مرو در خون من در اشک چون جیحون من
نشنیده‌ای شب تا سحر آن ناله‌های زار من

یادت نمی‌آید که او می کرد روزی گفت گو
می گفت بس دیگر مکن اندیشه گلزار من

اندازه خود را بدان نامی مبر زین گلستان
این بس نباشد خود تو را کگه شوی از خار من

گفتم امانم ده به جان خواهم که باشی این زمان
تو سرده و من سرگران ای ساقی خمار من

خندید و می گفت ای پسر آری ولیک از حد مبر
وانگه چنین می کرد سر کای مست و ای هشیار من

چون لطف دیدم رای او افتادم اندر پای او
گفتم نباشم در جهان گر تو نباشی یار من

گفتا مباش اندر جهان تا روی من بینی عیان
خواهی چنین گم شو چنان در نفی خود دان کار من

گفتم منم در دام تو چون گم شوم بی‌جام تو
بفروش یک جامم به جان وانگه ببین بازار من

مولانا

دزدیدن مارگیر ماری را از مارگیری دیگر - مولانا

دزدکی از مارگیری مار برد
ز ابلهی آن را غنیمت می شمرد
وارهید آن مارگیر از زخم مار
مار کشت آن دزد او را زار زار
مارگیرش دید پس بشناختش
گفت از جان مار من پرداختش
در دعا می خواستی جانم از او
کش بیابم مار بستانم از او
شکر حق را کان دعا مردود شد
من زیان پنداشتم آن سود شد
بس  دعاها کان زیان است و هلاک
وز کرم می نشود یزدان پاک
مولانا
 

دلم گرفت - مجید ترکابادی

 دلم گرفت
هم در هوای ابری آبان دلم گرفت
هم در سکوت سردِ زمستان دلم گرفت
هرجا که عاشقی به مراد دلش رسید
هرجا گرفت نم نمِ باران...دلم گرفت
با خنده گفتمش: به سلامت...سفر بخیر...
وقتی که رفت، از تو چه پنهان...دلم گرفت
بیرون زدم ز خانه که حالم عوض شود
از بس شلوغ بود خیابان دلم گرفت
امروز جمعه نیست، ولی با نبودنت
مانند عصر جمعه ی تهران دلم گرفت
*
مجید ترکابادی

مهستی گنجوی

آن روز که مرکب فلک زین کردند

آرایش مشتری و پروین کردند
این بود نصیب ما ز دیوان قضا
ما را چه گنه، قسمت ما این کردند
*
ایام بر آن است که تا بتواند
یک روز مرا به کام دل ننشاند
عهدی دارد فلک که تا گرد جهان
خود می گردد مرا همی گرداند
*
مهستی گنجوی

ترک ما کردی برو هم صحبت اغیار باش - وحشی بافقی

 ترک ما کردی برو همصحبت اغیار باش

یار ما چون نیستی با هر که خواهی یار باش
مست حسنی با رقیبان میل می خوردن مکن
بد حریفانند آنها گفتمت هشیار باش
آنکه ما را هیچ برخورداری از وصلش نبود
از نهال وصل او گو غیر برخوردار باش
گر چه می‌دانم که دشوار است صبر از روی دوست
چند روزی صبر خواهم کرد گو دشوار باش
صبر خواهم کرد وحشی در غم نادیدنش
من که خواهم مرد گو از حسرت دیدار باش

وحشی بافقی 

خنده - وحشی بافقی

ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﻧﻢ ﺑﺮ ﻏﻢ، ﻏﻢ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ

ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ

ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ، ﺍﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ

ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ دیوانه ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ

ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ، ﺍﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ

ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﻡ، ﺩﻝ ﺭﻓﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ

وحشی بافقی
*

شعری از هانی ملک زاده

 آسمون گوشه گوشه ابری بود

زندگی گوشه گوشه تنهایی
سررسید و نوشت میخوامت
که زدم زیر گوش تنهایی
*

دل به چشم کسی نمی بستم
اومد و بی هوا شکستم داد
وسط درس و درد و بیکاری
با دوتا خنده کار دستم داد
*

عشقمون شیشه بود و از بختم
عقل من پاره سنگ بر می داشت
تا که خنجر به قلب من بزنه
ابروهاشُ قشنگ بر می داشت
*

نرخ نازش همیشه بالا بود
شب به شب خنده شُ گرون می کرد
لبِ سرخِ بدونِ ماتیکش
دل بی دست و پامُ خون می کرد
*

واسش از زندگیم می گفتم
واسم از خونه ای که تو رویاش...
بهترین لحظه های عمرم بود
زندگی لابه لای انگشتاش
*

سر آینده بحث می کردیم
سر تقسیم کار فردامون
مثلا جای خونمون با من
مثلا اسم بچه ها با اون
*

هر محالی براش ممکن بود
دل به هرچی محال می دادم
توی فنجون قهوه ی چشماش
مرگم و احتمال میدادم
*

نارفیقای روز بی پولی
وسط کار ما دوتا موندن
وقتی دیدن که آب سربالاس
زیر گوشش ابوعطا خوندن
*

این پسر آس و پاسه ردش کن
چی ازش بت میماسه ردش کن
یا بسوز و بساز تا آخر
یا یه جوری خلاصه ردش کن
*

روز آخر که دیدمش گفتم
مثل معشوقه های قاجاری!
اعتیادم به دیدنت بالاست
چشم های مخدری داری
*

از دلم دل برید و با سردی
خنجر داغشُ به سینه م زد
رفتنش بی هوا شکستم داد
رفتنش بی هوا زمینم زد
*

من به هرلحظه دیدنش معتاد
به هوای رسیدنش معتاد
رفته رفته یواش ترکم کرد
رفت و رفت و یواش ترکم داد
*

 هانی ملک زاده