صدایم کن

شاعر: معینی کرمانشاهی

تو را هرگز نمی بخشم
تو تنها عشق من بودی
به یاد آور زمانی را
که گرم سوختن بودی

*
سرابی بودی و از تشنه کامی
چشمه ات پنداشتم روزی
کویری بودی و بذر وفا
در سینه ات می کاشتم روزی
*
مرا دیوانه باید گفت می دانم
تو را تنها امید خویش می دانم
*
تو ای تنها امید من
تو ای تنها پناه من
تویی تنها در این دنیا
امید گاه گاه من
*
صدایم کن، صدایم کن
ز تنهایی رهایم کن
*

 

غزلی از شیخ بهائی

 شیخ بهائی

همه روز روزه بودن، همه شب نماز کردن
همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن
ز مدینه تا به کعبه، سر و پا برهنه رفتن
دو لب از برای لبیک، به وظیفه باز کردن
به مساجد و معابر، همه اعتکاف جستن
ز ملاهی و مناهی، همه احتراز کردن
شب جمعه‌ها نخفتن، به خدای راز گفتن
ز وجود بی‌نیازش، طلب نیاز کردن
به خدا قسم که آن را، ثمر آن قدر نباشد
که به روی ناامیدی، در بسته باز کردن
*
اعتکاف: گوشه نشینی برای تفکر و عبادت و مانند آنها
ملاهی: عیش و عشرت، خوشگذرانی
مناهی: کارهای نهی شده
احتراز: دوری کردن، پرهیز کردن
*

مخمس - شیخ بهائی

مخمسی بسیار زیبا از شیخ بهائی

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد بسراید، شب هجران تو یا نه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه
*
رفتم به در صومعه عابد و زاهد
دیدم همه را پیش رخت، راکع و ساجد
در میکده رهبانم و در صومعه عابد
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه
*
روزی که برفتند حریفان پی هر کار
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
من یار طلب کردم و او جلوه گه یار
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه
*
هر در که زنم، صاحب آن خانه توئی تو
هر در که روم، پرتو کاشانه توئی تو
در میکده و دیر که جانانه توئی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه توئی تو
مقصود توئی، کعبه و بتخانه بهانه
*
بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم من که روم خانه به خانه
*
عاقل به قوانین خرد، راه تو پوید
دیوانه، برون از همه، آیین تو جوید
هرکس به زبانی، صفت حمد تو گوید
بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه
*
بیچاره بهائی که دلش زار غم توست
هرچند که عاصی است، ز خیل خدم توست
امید وی از عاطفت دم به دم توست
تقصیر خیالی به امید کرم توست
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه
*

یک دوبیتی زیبا از صائب تبریزی

صائب تبریزی

نُه بار به کند و بند و زندان بودن
نُه طارم افلاک به گل اندودن
نُه قلّۀ قاف را به آهن سودن
به زان که دمی همدم نادان بودن

*  

یکی هست

به یاد مرتضی پاشائی که محبوب جوانان بود و زود هنگامرخت از جهان بست.
مرتضی پاشائی 20 مرداد 1363 در تهران به دنیا آمد. او آذرماه 1392 به تشخیص پزشکان مبتلا به سرطان معده شد.  سرانجام آذر ماه 1393 دار فانی را وداع گفت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.
خواننده: مرتضی پاشائی
ترانه سرا: مهرزاد امیرخانی

*

یکی‌ هست تواین قلبم که هر شب واسه اون می نویسم و اون خوابه
نمی‌خوام بدونه واسه اونه که قلب من این همه بی‌ تابه
یه کاغذ یه خودکار دوباره شده همدم این دل دیوونه
یه نامه که خیسه پر از اشکه و کسی‌ بازم اون و نمی خونه
*
یه روز همین جا توی اتاقم یه دفعه گفت داره میره
چیزی نگفتم آخه نخواستم دلش و غصه بگیره
گریه می‌کردم درو که می بست می دونستم که می‌میرم
اون عزیزم بود نمی تونستم جلوی راش و بگیرم
*
می ترسم یه روزی برسه که اون و نبینم بمیرم تنها
خدایا کمک کن نمی‌خوام بدونه دارم جون میکنم اینجا
سکوت اتاق و داره میشکنه تیک تاک ساعت روا دیوار
دوباره نمی‌خوام بشه باور من که دیگه نمیاد انگار
*

به دادم برس - کلار

خواننده:حمید رخشنده – به دادم برس 
ترانه سرا: محمّد کلار

به دادم برس، که داغونه قلبم
که حالم بده، شبام بی تو سردن
از این خونه خستم، نجاتم بده
دچاره به تو، ببین بی پناهم
کمک کن منو، گره خورده کارم
همش بد میارم، ببین حالمو
من از اینحال بد درآم خودم پیشتم
میمونم باهات، تا نفس می کشم
من از هرکسی جز تو دس می کشم
چی بگم از دلم، خودت میدونی چمه
بیا و بمون تو به جای همه
چقد این روزا بودنت لازمه
من از این غم گله د ارم
از خدا هم گله دارم
بی تو از عالم و آدم گله دارم
زخم این سینه عمیقه
زنده بودنم عجیبه
با دلم آخه کی مثل تو رفیقه
من از اینحال بد درآم خودم پیشتم
میمونم باهات، تا نفس می کشم
من از هرکسی جز تو دس می کشم
چی بگم از دلم، خودت میدونی چمه
بیا و بمون تو به جای همه
چقد این روزا بودنت لازمه
*

طاهره قرة العین

 طاهره قرة العین

خال به کنج لب یکی ، طره مشک فام دو
وای به حال مرغ دل ، دانه یکی و دام دو
محتسب است و شیخ و من ، صحبت عشق در میان
از چه کنم مجابشان ، پخته یکی و خام دو
از رخ و زلفت ای صنم ، روز من است همچو شب
وای به روزگار من ، روز یکی و شام دو
ساقی ماهروی من ، از چه نشسته غافلی
باده بیار می بده ، نقد یکی و وام دو
مست دو چشم دلربا ، همچو قرابه پر ز می
در کف ترک مست بین ، باده یکی و جام دو
کشته تیغ ابرویت ، گشته هزار همچو من
بسته چشم جادویت ، میم یکی و لام دو
وعده وصل می دهی ، لیک وفا نمی کنی
من به جهان ندیده ام ، مرد یکی کلام دو
گاه بخوان سگ درت ، گاه کمینه چاکرت
فرق نمی کند مرا ، بنده یکی و نام دو

بحر طویل 2 - علی اکبر صابر

 ای فلک ظلمون عیاندیر ، بو نئجه دور و زماندیر ، کی ایشیم آه و فغاندیر ، منی یاندیرما آماندیر ، گؤزومون اشکی رواندیر ، اوره گیم دوپ دولو قاندیر ، هامی غمدن بو یاماندیر ، کی نئجه اهل قلملر ، بوراقیب جانیمه غملر ، قاریشوب درد به هم لر ، اوره گیم ایندی ورملر ، غازیته ژورناله بو کفر شیمر لر ، نئجه جراتله رقملر یازوب ، ایسلامه سیتملر ائلیوبلر ، کی گرک عالم اسلانده ، هر اولکه ده ، هر شهرده ، دینار و درملر ساچیلوب ، مکتب نسوان آچیلیب ، قیزبالالار ، مکتبه حاضر اولالار ، باشدان آیاغه گئیه لر دون ، گئده لر مکتبه اون اون ، دوتالار شیوه بدعت ، اوخویوب نحو له حکمت ، آلالار درس طبابت ، بیله لر جمله کتابت ، ائده لر یازماغا عادت ، ایته عصمت ، یاتا عفت .... آمان ای واه آی الله : بو قوم اولدو نه گمراه ، بو نه شیوه اکراه ، بو نه زمره بدخواه ، سالوب عالمه پرخاش ، بولار لال اولا ای کاش ، دوشه باشلارینا داش ، خدایا بو نه گفتار ، نه رفتار ، نه مردار ، نه بی عار فناکاره ، بیزی سوق ائله مه ک فیکرینه آماده اولوبلار ، قیزا لازیمدیر اگر بیلمه ک ، اودا ائو ایشی ، پالتار تیکیشی ، کهنه یوماق ، یون داراماق ، دون یاماماق ، صحن و سرانی سوپوروب ، کاسه نی قابی اوفوروب ، کوفته کلم دولماسی ، مت حالواسی ، ات بوزباشی ، یا لوبیالی آش ، بیرداهی تندیر لاواشی ، ائله مکدندیر عبارت ، کی اگر بونلاری دا بیلمه سه عیب ائیله مز آنجاق ، قیزا گر لازمه او بیر ایکی اوچ مسئله نی بیلمه ک ، بو اولومر امره کفایت ، بو اولور کی گلین گئتدیگی ائوده ، باجاروب قاین آنایا قاین آتایا چیمخیرا بیلسین ، کی اونا سؤز دئمه یه ائتمیه بیر کیمسه ده جرات ، ( بریده قینی ایله صاحبی مابیننه برحادثهء‌ تفرقه درکیم آگا دایر ایده حیلت که بش اوچ گونده چون ایلدن قازانلمش بوقدرمهرومحبت اوله تبدیل عداوت بری هم آخری اک عمده سی دامدا باجانک هم خوخی تک خورتدانک آدلارینی بلمگده گرک سعی ایده عورت نه قدر فایده سی وار بو ایشک گر اوله دقت که اگر آغلیا یا اینکه دجلک ایده بر طفل نهایت آناسی سویله بو آدلاری فی الفور ایده ر اولادنی راحت و قالارعقلی سلامت باشی چکمزده ملامت . )

بو دور عالم نسوان
بودور حال مسلمان
گرکدیر ائده محدو
اؤز ائولادینی اینسان
سن اما هله قانما
اینانمیرسان اینانما
فرحلن عملیندن
اوتانمیرسان اوتانما

بحر طویل 1 - علی اکبر صابر

 الامان ، سرکش اولوب گونده بیر احواله دوشن دور ، قضانین ، بو دل آزار جفاکار ، مخالف عملیندن ، که یاقوب عالمی ناره ، قویوب آواره ، خصوصن من بیچاره ، کی همواره یابنو ، نی کیمی اودلاره ، بئله جوش و خروش ائیلیورم ، سانکی سماواره دؤنن قلبیمه بین لرجه شراره وورولوب ، اشک تریم جاری اولور ، کاسه چشمدن ، امان بار خدایا ، بو نه سوزش ، کی دوشوب جسم نزاره ، دل زاره کیم ائدر دردیمه چاره ، کی گلوب عرصه یه تازه اوقوموش ، بیر نئچه پاره عرفا و ادبالار ، کی قویوب بدعته علم آدنی ، ترغیب و، تحریص ائلیور لر بیزی ، ، ول امر شنیعه گئنه بونلار ، نه دئیه عئیب ائله مز ، چونکو گئدیب علم اوقویوب ، قورصی تمام ائیلیور ، آز چوخ نه اولا کسب مراتیبده ادیبلر ، آ کیشی تنگه گتیردی منی واللهی ، بو ناققال شعرالر ، هده ره ندن ، پده ره ندن نه بیلیم ، بویماده ره ندن ، نئجه سرسم دانیشیرلار ، نه ایش اولسا قاریشیرلار ، نئجه عیب آختاریشیرلار ، نئجه گؤر یولدان آزیرلار ، نه گؤرورلرسه یازیرلار ، نئجه حرمتلو « غریب » اولسادا فورن تانیشیرلار ، قولاغیم باتدی ، نه چوخ چوخ دانیشیرلار ، بو نه مکتب ، نه مکاتب ، نه مراتب ، بیزه بونلار نه مناسیب ، عجبا جدیله اجدادیمیز ارثی اولوب بیزلره میراث حقیقی ، قالان عادت علاماتله اعمالیمیز ، جمله بو افعالیمیزی ، شعرله تغییر و تبدیل ائله مک ، فکر شنیعینده اولوب ، بیزی هر بدعته ، اغفال له ، ایصال ائلیورلار ، کی آپار اوغلونو ویر اوشقولا ملاسینا ، اگلش بالاوین یاسینا ، باخ بیرجه سن الله بولارین وئردیگی فتواسینا ، یعنی اؤز الینله الئه اولادیوی روس ، صد افسوس کی ، بیر پاک و پاکیزه مسلمان بالاسی ، خارجی اولادی کیمی ، شاپقا قویوب ، ایشتوت میشتوت اوقویوب ، آخیری بیر دوقتور اولوب ، ملت اسلامده ، درده دوشنه ، ایستیکانین نیصفی چاخیر ، نیصفی سواجزالارینی ، چاره بیلوب ، مؤمن دیندارین ائده قارنینی مردار ، و حال آنکی ، گؤزو سورمه لی ، ساققالی حنالی، الی تسبیح لی ، الله قولو ، پیغمبریمیز امتی ، گؤگلونده ترحم کؤک آتیب ریشه سالانی بیر کسه ، اصلا ابدا ، بیرجه خیانت ائله مه ک ، بیلمیوب ، عمرونده خرید ایله فروشی ، دوز اولوب ، مشک عوضی مشتری یه رب وئره ن ، اول حضرت حال الحرمین ، گؤزل عطار دکانینده کی ، هرگز ده سیچان هنده وریندن اوتوشوب فضله سالا بیلمه دیگی ، آغزی قاپاقسیز قوصولاردا ، کی اون ایلدن بری ساخلانماق ایله ، عطریده ، تاثیریده آرتماقدا اولوب ، ناخوشو هر درد و مرض دن، قوتاروب ، غصه دن آزاد ائله یه ن ریشه ختمی ، گول بالونه سنا مرمکی با حب سلاطین ز گرک ، بهمن پیچ ایله ، هلیله و بلیله قالا

ای وای آلان اولمویا ،ازوای ، گئده قیش گله هم یای اؤته ، ایل دولانا ، آی ، ساتا بیلمیه مومیای ، ایش اولدی بودا ، های های

*

ملمع - مولانا

 بیر نمونه جلال الدین مولوی رومی نین ملمع شعری

ماه است نمی دانم خورشید رخت یا نه
بو آیریلیق اودونا نئجه جیگریم یانه ؟
مردم ز فراق تو ، مردم که همه دانند
عشق اودو نهان اولماز یانا دوشیجک جانه
سودای رخ لیلی شد حاصل ما خیلی
مجنون کیمی واویلی اولدوم یئنه دیوانه
صد تیر زند اولدوز ، آن تیر کمان ابرو
فیتنه لی آلا گؤزلر چون اویخودان اویانه
ای شاه شجاع الدین شمس الحق تبریزی
رحمتدن اگر نولا ، بیر قطره بیزه دانه

چون رفت عزیزه یارم - حیران خانیم

 بیر ملمع حیران خانم دان

چون رفت عزیزه یارم ، شد تیره روزگارم
چون زلف آن نگارم ، شوریده کار و بارم
تا گئتدی اول پریوش ، جانیم گرفت آتش
اولدوم بسی مشوش ، از دست شد قرارم
چون گئتدی اول یگانه ، تاریک گشت خانه
من اولموشام دیوانه ، مجنون روزگارم
تا گئتدی مئهر انور ، اولدوم بسی مکدر
اول دلبر ستمگر ، بربود اختیارم
چون گئتدی اول سمن بو ، ماه کمان ابرو
اول نوجواندان آیری ، سرگشته و نزارم
تا گئتدی سرو موزون ، غم های من شد افزون
حیرانی قیلدی مجنون ، هجران آن نگارم

مستزاد - علی اکبر صابر

 بیر گؤزل مستزاد میرزا علی اکبر صابر طاهرزاده دن

افسوس قوجالدیم ، آغاجیم دوشدو الیمدن 
صد حیف جوانلیق
ضعف ائیله دی عاجز منی قالدیم عملیمدن 
چکدیم نه زیانلیق
سالدیقجا جوانلیقدا گئچن گونلری یاده 
دردیم اولور اون قات
یارب یئترم بیرده می دونیاده مراده ؟
هیهات و هیهات
ساققال آغاریب بئل بوکولوب دینمه فلانی 
اوقاتیم اولوب تلخ
عورتده یاخور ساققالیما گونده حنانی 
ریشی که به رنگ الخ
یاد اولسون او گونلر کی مرادیمله گزیردیم 
سازنده اوروغنان
بیر عاجز بیچاره لرین باشین ازردیم 
سیللی یوموروغنان
بو سایه ده هر لحظه ائدیب سعی و تلاشی 
ثروت قازانیردیم
تحصیل ائله ییب قول گوجونه ن امر معاشی 
دولت قازانیردیم
اعضالریسه سست اولوب ایندی قوجالیقدان 
بیر دادرسیم یوخ
گؤزمز می سن احوالیمی دوشدیم اوجالیقدان 
فریاد رسیم یوخ
هئچ یئرده سسیم یوخ ، کسگین نفسیم یوخ
فیکریمدی جوانلیق ، باشقا هوسیم یوخ

در خرابات مغان نور خدا می بینم - حافظ

غزلی از حافظ 

در خرابات مغان نور خدا می بینم
این عجب بین که چه نوری ز کجا می بینم
جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو
خانه می بینی و من خانه خدا می بینم
خواهم از زلف بتان نافه گشائی کردن
فکر دور است همانا که خطا می بینم
سوزِ دل، اشکِ روان، نالۀ شب
این همه از نظر لطف شما می بینم
هردم از روی تو نقشی زندم راه خیال
با که گویم که درین پرده چها می بینم
کس ندیدست ز مشک ختن و نافۀ چین
آنچه من هر سحر از باد صبا می بینم
دوستان عیب نظربازی حافظ مکنید
که من او را ز محبّانِ خدا می بینم
*

سحر بلبل حکایت با صبا کرد - حافظ

روزحافظ شیرین سخن است

سحر بلبل حکایت با صبا کرد
که عشق گل به ما دیدی چه ها کرد
از آن رنگ و رخم خون در دل انداخت
در این گلشن به خارم مبتلا کرد
به هر سو بلبل بیدل در افغان
تنعم در میان باد صبا کرد
نقاب گل کشید و زلف سنبل
گره بند قبای غنچه وا کرد
غلام همت آن نازنینم
که کار خیر بی روی و ریا کرد
خوشش بادا نسیم صبحگاهی
که درد شب نشینان را دوا کرد
من از بیگانگان هرگز ننالم
که با من هر چه کرد آن آشنا کرد
گر از سلطان طمع کردم خطا بود
ور از دلبر وفا جستم جفا کرد
وفا از خواجگان ملک با من
کمال دولت و دین بوالوفا کرد
بشارت بر به کوی می فروشان
که حافظ توبه از زهد و ریا کرد 
*

رهگذار عمر

شاعر: تورج نگهبان
خواننده: داریوش اقبالی

رهگذار عمرسيری در دياری روشن و تاريك
رهگذار عمر راهی بر فضایی دور يا نزديك
كس نمیداند كدامين روز می‌آيد
كس نمي‌داند كدامين روز می‌ميرد
چيست اين افسانه هستی خدايا چيست
پس چرا آگاهی از اين قصه مارا نيست
صحبت از مهر و محبت چيست؟
جاي آن در قلب ما خالی است؟
روزی انسان بنده ی عشق و محبت بود
جز ره مهر و وفا راهی نمی‌پيمود
چيست اين افسانه ی هستي خدايا چيست؟
پس چرا آگاهی از اين قصه ما را نيست؟
كس نمیداند كدامين روز می‌آيد
كس نمی‌داند كدامين روز می‌ميرد
*

 

یاران

شاعر: تورج نگهبان
خواننده: داریوش اقبالی

یاران ز چه رو رشته الفت بگسستند
عهدی که روا بود دگر باره نبستند
آن مردمکان از سر اندیشه ندیدند
کاین بی خردان حرمت انسان بشکستند
ما را دگر از طعنه دشمن گله ای نیست
کان عهد که بستیم رفیقان بشکستند
افسوس همه سلسله داران بغنودند
وآن یکه سواران همه از پا بنشستند
ای قافله سالار کجائی که ببینی
دزدان همگی همره این قافله هستند
دردا در گنجینه به ما را بگشودند
اندوه، که بر دوست ره خانه ببستند
افسوس که کاشانه به دشمن بسپردند
آن قوم که بیگانه و بیگانه پرستند
افسوس همه سلسله داران بغنودند
وآن یکه سواران همه از پا بنشستند
ای قافله سالار کجائی که ببینی
دزدان همگی همره این قافله هستند

دردا در گنجینه به ما را بگشودند
اندوه، که بر دوست ره خانه ببستند
*

غزل معروف حزین لاهیجی

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد 

ای وای بر اسیری، کز یاد رفته باشد   
در دام مانده باشد، صیاد رفته باشد
آه از دمی که تنها، با داغ او چو لاله   
در خون نشسته باشم، چون باد رفته باشد
امشب صدای تیشه، از بیستون نیامد   
شاید به خواب شیرین، فرهاد رفته باشد
خونش به تیغ حسرت، یا رب حلال بادا  
صیدی که از کمندت، آزاد رفته باشد
از آه دردناکی، سازم خبر دلت را   
وقتی که کوه صبرم، بر باد رفته باشد
رحم است بر اسیری، کز گرد دام زلفت  
با صد امیدواری، ناشاد رفته باشد
شادم که ازاسیران، دامن کشان گذشتی   
گر مشت خاک ما هم، بر باد رفته باشد
پرشور از حزین است امروزکوه و صحرا  
مجنون گذشته باشد فرهاد رفته باشد

تمثیل - حزین لاهیجی

 تمثیل – حزین لاهیجی

ز استاد که باد روح او شاد
زیبا مثلی مرا بُوَد یاد
روشن گهرانه، راز می گفت
در سلک فسانه، این گهر سفت
کز خانهٔ کدخدای دهقان
بگریخت بُزی، فراز ایوان
می گشت فراز بام نخجیر
گرگی به گذاره دید، در زیر
بُز دید چو گرگ گشته ناکام
بگشاد زبان به طعن و دشنام
چون دید به حال ناگزیرش
افسوس شمرد، تا به دیرش
گرگ از سرِ صبر، گفت کای شوخ
بیداد منت مباد منسوخ
این عربده نیست از زبانت
دشنام به من دهد مکانت
بُز را نرسد به گرگ، دشنام
این طعنه ی تو به ماست، از بام
زین گونه، درین زمانه ی دون
بیداد خسان بود ز گردون
هر گوشه، سپهر سفله پرور
بوزینه و بُز نموده سرور
حیزانِ زمانه را به میدان
کرده ست حریف شیرمردان
زین بز فرمان نبود تشویر
گر بود مجال حملۀ شیر
بز بر سر بام جا گرفته
خوش عرصه ز دست ما گرفته
تا کی به جهان، جگر توان خورد؟
فریاد ز چرخ ناجوانمرد
هر خیره سری، به کام دارد
یک بز نه ! که صد به بام دارد

گردآفرید - فردوسی

فردوسی دروصف « گردآفرید» اینچنین نوشته است.

زنی بود بر سان گردی سوار
همیشه به جنگ اندرون نامدار
کجا نام او بود گردآفرید
زمانه ز مادر چنین ناورید
چنان ننگش آمد ز کار هجیر
چو شد لاله زنگش به کردار قیر
بپوشید درع سواران جنگ
نبود اندر آن کار جای درنگ
نهان کرد گیسو به زیر زره
بزد بر سر ترگ رومی گره
فرود آمد از دژ به کردار شیر
کمر بر میان بادایی به زیر
به پیش سپاه اندر آمد چو گرد
چو رعد خروشان یکی ویله کرد
که گردان کدامند و جنگاوران
دلیران و کارآزموده سران
*

یک رباعی از ایرج میرزا

ایرج میرزا

هر ووقت که دیدی غَضَبَت رو آورد
از یک تا صد شماره کن ای سره مرد
در ضمن شماره عقلت آید سر جای
دیگر نکنی آنچه نمی باید کرد
*
 

چه غریب ماندی ای دل - هوشنگ ابتهاج

چه غریب ماندی ای دل، نه غمی نه غمگساری
نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری
غم اگر به کوه گویم، بگریزد و بریزد
که دگر به این گرانی، نتوان کشید باری
چه چراغ چشم دارد، دلم از شبان و روزان
که به هفت آسمانش، نه ستاره ایست باری
دل من! چه حیف بودی، که چنین زکار ماندی
چه هنر به کار بندم، که نماند وقت کاری
نرسید آن ماهی، به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن، که نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم، که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو، که فروخلید خاری
سحرم کشیده خنجر، که چرا شبت نکشته ست
تو بکش که تا نیفتد، دگرم به شب گذاری
نه سرشک همچو باران، ز برت چه برخورم من؟
که چو شمع تیره ماندی، همه عمر بر مزاری
چو به زندگان نیخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر بو زنده واری
نه چنان شکست پشتم، که دوباره سر برآرم
منم آن درخت پیری، که نداشت برگ و باری
سر بی پناه پیری، به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری
به غروب این بیایان، بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران، که رها کنند یاری
*
هوشنگ ابتهاج 

ایران ای سرای امید

 شاه اثری از هوشنگ ابتهاج، محمّد رضا شجریان و محمّد رضا لطفی. روح هر سه شان شاد و مکانشان بهشت ابدی.

*
ایران ای سرای امید
بر بامت سپیده دمید
بنگرکزین ره پر خون
خورشیدی خجسته رسید
اگر چه دلها پر خون است
شکوه شادی افزون است
سپیده ما گلگون است، وای گلگون است
که دست دشمن در خون است
ای ایران غمت مرساد
جاویدان شکوه تو باد
راه ما راه حق، را بهروزی است
اتحاد، اتحاد، روز پیروزیست
صلح و آزادی جاودانه
در همه جهان خوش باد
یادگار خون عاشقان، ای بهار
ای بهار تازه جاودان در این چمن شکفته باد
« هوشنگ ابتهاج»
*

گفتگو - اسحق شهنازی

گفتم: جمال؟ بر رخ ماهش اشاره کرد
گفتم: کمال؟ بر قد سروش اشاره کرد
گفتم: ببوسمت؟ لب خود را گزید سخت
گفتم: وصال؟ پیرهن خویش پاره کرد
اسحق شهنازی

ایران - پژمان بختیاری

شاعر: پژمان بختیاری 

اگر ایران بجز ویرانسرا نیست   

من این ویرانسرا را دوست دارم

اگر تاریخ ما افسانه رنگ است   

من این افسانه ها را دوست دارم

نوای نای ما گر جانگداز است   

من این نای و نوا را دوست دارم

اگر آب و هوایش دلنشین نیست   

من این آب و هوا را دوست دارم

به شوق خار صحراهای خشکش   

من این فرسوده پا را دوست دارم

من این دلکش زمین را خواهم از جان  

من این روشن سما را دوست دارم

اگر بر من ز ایرانی رود زور
من این زورآزما را دوست دارم
اگر آلوده دامانید اگر پاک
من ای مردم شما را دوست دارم

دوبیتی - رابعه بلخی

 دوبیتی
دعوت من بر تو آن شد کایزدت عاشق کناد
بر یکی سنگین دلِ نامهربان چون خویشتن
تا بدانی درد عشق و داغ مهر و غم خوری
تا به هجر اندر بپیچی و بدانی قدر من
*

خوزستان

ترانه سرا: حسین مصفا
خواننده: محسن چاوشی

تنهای تنهای تنهایی
مظلومِ مظلومِ مظلومی
بی یارِ بی یارِ بی یاری
خوزستان، خوزستان، خوزستان
*
بی دردا خوابیدن خوابیدن
نامردا خوابیدن خوابیدن
اما تو بیدارِ بیداری
خوزستان، خوزستان، خوزستان
*
ای مردم، ای مردم، ای مردم
بارون کو، بارون کو، بارون کو
ای بارون، ای بارون، ای بارون
کارون کو، کارون کو، کارون کو
*
از خاکت از نفتت از خونت
شب دستش، رنگینه، رنگینه
ای قاضی، ای قاضی، ای قاضی
شب جرمش سنگینه، سنگینه
*
بمب بارون، بمب بارون، بمب بارون
طیاره، طیاره، طیاره
نارنجک، نارنجک، نارنجک
خمپاره، خمپاره، خمپاره
*
این ظلمه وقتی که زالوها
تو جیب این مردم میلولن
وقتی که خیلی از این مردم
بی پولّ بی پولّ بی پولن
*
ای قاضی این مردم چی میگن
آبادی، آبادی، آبادی
ای قاضی این مردم چی ‌می‌خوان
آزادی، آزادی، آزادی
*
جان آرا، جان آرا، جان آرا
خوزستان تنهای تنها شد
خوزستان از اشک این مردم
دریا شد، دریا شد، دریا شد
*

 

من باید می رفتم

ترانه سرا: امید روزبه
خواننده: محسن چاوشی

مثل چشمه ها نبود، مثل آسمون نبود
اونکه دیوونم کرد، لایق جنون نبود
همه چی دروغ بود، همه چی نقاب بود
بخت خوش خیال من، خوابِ خوابِ خواب بود
من باید میرفتم، با قطاری که برام
آخرین گلوله ی، آخرین خشاب بود
من باید میرفتم زود زودِ زودِ زود
یکی تو خاطره ها، ضعف برداشته بود
نمیدونم قلبم، واسه چی ول کن نیست
من تمومش کردم، زندگی ول کن نیست
با همین حال خراب، با دل وامونده
از همه بریده و از همه جا مونده
من باید میرفتم با قطاری که برام
آخرین گلوله ی آخرین خشاب بود
من باید میرفتم زود زود زود زود
یکی تو خاطره ها ضعف برداشته بود
*

چنگیز

ترانه سرا: علی اکبر یاغی تبار
خواننده: محسن چاوشی
چه کردی با خودت چاوشخون خاک بی زائر
چه کردی با خودت بغض خیابونای بی عابر
مؤذن زاده داره رو مزارت نوحه میخونه
چه کردی با خودت آوازه خون شهر بی شاعر
*
چه دردی میکشه عاشق فقط پاییز میدونه
خراسون از چه می ناله فقط چنگیز میدونه
عذاب هرزه رویی رو گل جالیز میدونه
مؤذن زاده داره رو مزارت نوحه میخونه
*
منو بعد تو بادای پریشون خون بغل کردن
گل طوفان شدم موج منو اوج غزل کردن
وجودم آش و لاشِ انفجارای دمادم شد
پس از تو روی من بمبای خنثی هم عمل کردن
*
نگاه کن من همون کوهم که روزی پرپرم کردی
دل آتش زبونم کو چرا خاکسترم کردی
نگاه کن این همون کوهه که آخر پرپرش کردی
چرا خاکسترش کردی چرا خاکسترش کردی
*
گمونم واژه ها مغز منو میدون مین کردن
نگو تو جمجمم افراد استالین کمین کردن
حلالم کن تو ای پای جنون سر به دار من
که دیدار تو ممکن نیست حتی بر مزار من
*

 

جنگ زده

ترانه سرا: پدرام پاریزی
خواننده: محسن چاوشی

دلت تهرون، چشات شیراز
لبت ساوه، هوات بندر
بَمَم هرشب، تنم تبریز
سرم ساری، چشام قمصر
*

دلم دلتنگ تنگستان
رو دوشم درد خوزستان
غرورم ایل قشقایی
تو رگ هام خون کردستان
*
تو خونه ام جنگ تحمیلی
تو خونه ات ملک اجدادی
خرابم مثل خرمشهر
ولی تو خرم آبادی
*
تموم کودکی هامو
بهم دنیا بدهکاره
تو با لالایی خوابت بُرد
منم با موج خمپاره
*
دیگه خسته ام از این شهر و از این دنیای وامونده
می خوام برگردم اونجایی که انگشتام جا مونده
دلم بعد از تو با هر چی که ترکش داشت جنگیده
دیگه بعد از تو به هر کی که ترکش کرد خندیده
*
رو دستم داغ سوسنگرد
تو قلبم عشق خونین شهر
خیالم رکس آبادان
اسیرم باز تو این شهر
*
موهات قشلاق دستامه
برام بن بسته هر کوچه
مث تالار آیینه
به هر سمتی برم پوچه
*
دیگه خسته ام از این شهر و از این دنیای وامونده
می خوام برگردم اونجایی که انگشتام جامونده
دلم بعد از تو با هر چی که ترکش داشت جنگیده
دیگه بعد از تو به هر کی که ترکش کرد خندیده

*

چرا چرا - مولانا

ای بگرفته از وفا گوشه کران چرا چرا
بر من خسته کرده ای روی گران چرا چرا
بر دل من که جای توست، کارگه وفای توست
هر نفسی همی زنی، زخم سنان چرا چرا
گوهر تو به گوهری، برد سبق ز مشتری
جان و جهان همی بری، جان جهان چرا چرا
چشمه خضر و کوثری، ز آب حیات خوشتری
ز آتش عشق تو منم، خشک دهان چرا چرا
مهر تو جان نهان بود، مهر تو بی نشان بود
در دل من ز بهر تو، نقش و نشان چرا چرا
گفت که جان جان منم، دیدن جان طمع مکن
ای بنموده روی تو صورت جان چرا چرا
ای تو به نور مستقل،  وی ز تو اختران خجل
بس دودلی میان دل،  زابر و گمان چرا چرا
*

نماز شام غریبان - حافظ

نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه های غریبانه، قصه پردازم 
به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم
خدای را مددی ای رفیق ره تا من
به کوی میکده دیگر علم برافرازم
خرد ز پیری من کی حساب برگیرد؟
که باز با صنمی طفل عشق می ورزم
بجز صبا و شمالم نمی شناسد کس
عزیز من که بجز باد نیست دم سازم
هوای منزل یار، آب زندگانی ماست
صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم
سرشکم آمد و عیبم بگفت موی به موی
شکایت از که کنم خانگی است غمّازم
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت
غلام حافظ خوش لهجۀ خوش آوازم
 « حافظ »

کسری ودهقان - ملک الشعرای بهار

کسری و دهقان
شاه نوشیروان به موسم دی
رفت بیرون ز شهر بهر شکار
در سر راه دید مزرعه ای
که در آن بود مردم بسیار
*
اندر آن دشت پیرمردی دید
که گذشته است عمر او ز نود
دانۀ جوز بر زمین میکاشت
که به فصل بهار سبز شود
*
گفت کسری به پیرمرد حریص
که چرا حرص می زنی چندین؟
پای های تو بر لب گور است
تو کنون جوز می کنی به زمین؟
*
جوزه ده سال عمر میخواهد
که قوی گردد و به بار آید
تو که بعد از دو روز خواهی مرد
گردکان کشتنت چه کار آید؟
*
مرد دهقان به شاه کسری گفت
مردم از کاشتن زیان نبرند
دگران کاشتند و ما خوردیم
ما بکاریم و دیگران بخورند
*
گفت نوشیروان به دهقان زه
زین حدیث خوشی که کردی یاد
چون چنین گشت شاه، گنجورش
بدره ای زر به مرد دهقان داد
*
گفت دهقان مرا کنون سخنی ست
بو که افتد پسند و مستحسن
هیچ دهقان ز جوز بن در عمر
برنچیدست زودتر از من
*
گفت کسری: زهازه ای دهقان
زین دوباره حدیث تازه و تر!
هان به پاداش این سخن بستان
از خزینه دو بدرۀ دیگر
*
کشور آباد می شود چون شاه
با رعایا کند به مهر سلوک
خانه یغما شود ز جهل رئیس
ملک ویران شود ز جور ملوک
*

مست و هوشیار - پروین اعتصامی

مست و هوشیار
محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت
مست گفت: ای دوست این پیراهن است افسار نیست
گفت: مستی زان سبب افتان و خیزان می روی
گفت: جرم راه رفتن نیست ره هموار نیست
گفت: می باید تو را تا منزل قاضی برم
گفت: رو صبح آی قاضی نیمه شب بیدار نیست
گفت: نزدیک است والی را سرای آنجا شویم
گفت: والی از کجا در خانۀ خمّار نیست
گفت: تا داروغه را گوییم در مسجد بخواب
گفت: مسجد خوابگاه مردم بدکار نیست
گفت: دیناری بده پنهان و خود را وارهان
گفت: کار شرع کار درهم و دینار نیست
گفت: از بهر غرامت جامه ات بیرون کنم
گفت: پوسیدست  جز نقشی ز پود و تار نیست
گفت: آگه نیستی کز سر درافتادت کلاه
گفت: در سر عقل باید بی کلاهی عار نیست
گفت: می بسیار خوردی زان سسب بی خود شدی
گفت: ای بیهموده گو حرف کم و بسیار نیست
گفت: باید حد زند هشیار مردم مست را
گفت: هشیاری بیار اینجا کسی هشیار نیست
*

دمی با مولانا

 با دل گفتم
با دل گفتم چرا چنینی
تا چند به عشق همنشینی
دل گفت چرا تو هم نیایی
تا لذّت عشق را ببینی
گرآب حیات را بدانی
جز آتش عشق کی گزینی
ای گشته چو باد پر لطافت
پُر باد شده چو ساتگینی
چون آب تو جانِ نقش هایی
چون آینه حسن را امینی
هر جان خسیس که آن ندارد
می پندارد که تو همینی
ای آن که تو جانِ آسمانی
هرچند به صورت از زمینی
ای لعل تو از کدام کانی
در حلقه درآ که خوش نگینی
ای از تو خجل هزار رحمت
آن دَم چو تیغ پُر ز کینی
شمسِ تبریز صورتت خوش
وندر معنی چه خوش معینی
*

رباعی : حکیم عمرخیّام نیشابوری

از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن
فردا که نیامدست فریاد مکن
بر گذشته و نامده بیداد مکن
حالی خوش باش و عمر بر باد مکن