بحر طویل

بحر طویل هم شعر ، هم نثر و هم مسجع نثر اولان بیر یازیدیر . بو نوع بئیت لر ده مصراع لارین دقتلی دوزولممه سینه گؤره ، رسمی تعریفلرده شعر دئییلمیر . لاکین ریتملی ، اهنگلی و اؤلچولو اولدوغونو اوچون شعر سایلیر
بحر طویلی تورکلر ، فارس ادبیاتینا وارد ائله میشلر . عرب وفارس شعری حاققیندا یازیلان قدیم کیتابلاردا کیمسه بحر طویل دن آد چکمه میشدیر . ایندی کی فارس دیلینده یازیلان شعر نو دا بحر طویل اساسیندا قورولموشدور
منبع : دیوان سید ابوالقاسم نباتی
به کوشش : دکتر حسین محمدزاده صدیق
....
بیر گؤزل بحر طویل سید ابوالقاسم نباتی دن
سنی ، من ، ای مه انور
نئجه تعریف قیلیم ؟
یوخدو شبهین
بو لطافت، بو شرافت
بو جهان اوزره پری - حوری لر اولماز
نه دئییم ؟
قالمیشام عاجیز!
بو وجاهت ، بو ملاحتده زلیخا ندی ؟
بالله کی اؤزون تک اولابیلمز گول حمرا ، هابئله
یوخدو قدین تک چمن دهرده بیر سرو دل آرا
و نه شمشماد و نه عرعر ، نه صنوبر
هانی زولفون کیمی سونبول ؟
اوزونو کیم گوله اوخشاتدی ، خطا ائتدی
غلط دیر
هانی بو رنگده گول
بس نه دئییم
ائیله لیب مول
عارضی گون ، یا مه تابان
دیلیم یوخ
دئیه بیلمم لبینه لعل بدخشان
دیشینه گؤوهر رخشان
هانی اول چشم خومارین کیمی بیر نزگیز شهلا ؟
نه اولور ای بوت طناز ، خوش آواز کی
هرگاه بو بیچاره دل خسته یه بیر رحم ائده سن
یوخسا مگر بیلمه میسن کیم سنه من عاشقم ؟
ای یار جفاکار
ستم پیشه و بی رحم و مروت!
نه خوشوندور کی چکیم من بئله ذلت ؟
سنی تانری!
داخی ال چک بو جفادان کی گومانیم بودو
بو وعظ ده گر گؤرسه منی ، رحم ائله ر ، گبر و نصارا
بئله گلدی ، بئله گئتدی
بئله باخدی ، نئجه باخدی کی
گؤزو آخدی
جانیمی اودلارا یاخدی
یئری گئت
دنگ ائله مه
بیر ائله گؤز تاکی دئییم من
بئله گلدی ، بئله گئتدی
نه بیلیم کیم دئیه جکدیر کی
بو افسانه دی کیم اول بئله گلدی ، بئله گئتدی
او نه مجنون دو نه لئیلا
و نه مخفی دی نه پئیدا
و نه وامیقدی نه عذرا
نه نباتی دی نه حافظ
او مدبردی کی تدبیر ائله دی
ائتدی منی عاشیق شئیدا

غزل

غزل عربجه مغازلت سؤزوندن گلیر . قادینلارلا عاشیقانه صحبت ائله مه ک آنلامیندادیر. غزل ده محبوبون شکل – شمایلی و اونون محبت احوالی ذکر اولار . لاپ آزی بئش بئیت و لاپ چوخو اون دؤرد بئیت اولان بیرینجی بئیتی نین هر ایکی مئصراعی قافیه لی اولان غزل فورماسین بیز عرب ادبیاتیندان آلمیشیق . تورکلر ، عجملردن داها قاباق غزل یازماغا باشلامیشلار . عربلرایسه جاهیلیه دؤوروندن غزل یازارمیشلار . عجملر ، تورکلرین ایلک غزل لرینه راه ترکی و شعر غزی دئییرمیشلر .
بیر غزل سید ابوالقاسم نباتی دن
ساقیا دور دولانیم باشینا ، گل دؤورانه
جام زرینی گؤتور ، بیرجه دولان مستانه
تار زولفون کیمی ، ظالیم ! منی بی جان ائله دین
گتیر اول روح روان ایله منی بیر جانه
گؤرمه سین اؤزگه گؤزللر من مجنونو ، مگر
سالیب اول کافر بی رحم منی زندانه
عشقدن گؤر نه عجب نفعه یئتیشدیم ، وه ! وه !
عاقیل عصر ایکن ، ائتدی منی دیوانه
قورخما نئیران فراقین ، شرریندن ، ای دل
صدق ایله دوت اؤزونو بیرجه شه مردانه
اسم اعظم دئییلن اسم علی دیر ، بالله
گزمه بی جا یئره نسناس کیمی هر یانه
ائتمز اقرار ، نباتی ! بو سؤزه زاهید دون
گلمز ایمانا یقین ، آند ایچه سن قرآنه
برگرفته از : دیوان اشعار سید ابوالقاسم نباتی
به کوشش : دکتر حسین محمدزاده صدیق
...
بیر گؤزل غزل حیران خانیم دان
عشقینده نزار ، هم غمین من
غایتده لطیف و نازنین سن
سن جمله گؤزل لرین ایچینده
خورشید جمال ، مه جبین سن
وصفینده قالیب زبانیم عاجز
تعریف ده ماه بی قرین سن
انسان دا اولورمو بؤویله اینجه
ای شوخ مگر کی حور عین سن ؟
سن تک هانی گوهر ای پری رو
لؤلؤتر و در ثمین سن
نه حسن دئسه ن واریندی آمما
نه فایده خویی آتشین سن
یارین سنی آتدی گئتدی ناکام

حئیرانی ، فقیرسن ، غمین سن

قصیده

بوتون بئیتلرینین سون مصراعی ، بیرینجی بئیتین هر ایکی مصراعی ایله قافیه لی اولان شعره قصیده دئییلیر. قصیده اون بئش بئیت دن چوخ اولار . ادبیات تاریخیمیزده قصیده لریمیزین موضوعو رنگارن اولموشدور .بابالاریمیز شعرین قصیده فورماسینی عرب ادبیاتیندان آلمیشلار و تاریخ بویونجا هم فارس دیلینده و هم تورکجه میزده طنطنه لی قصیده لر قوشموشلار.
قصیده ، حمدیه ، نعمت ،منقبت ، فلسفه ، عرفان ، اجتماعی و سیاسی موضوعلاردا یازلار . « خاقانی » فارس ادبیاتی نین ان آدلیم قصیده یازانی کیمی تانینیر. تورکجه میزده بیر چوخ شاعیر ، او جمله دن اونونجو عصرین نایغه سی « ملا محمد بن سلیمان فضولی » حکمتلی قصیده یازمیشلار . « سید ابوالقاسم نباتی » نین تورکجه میزه قازاندیغی 22 قصیده سی الیمیزده دیر .
..
بیر گؤزل قصیده ابوالقاسم نباتی دن
بیر کؤنول کیم ، اولا دائیم رخ جانان ایله جمع
اولماز اول بیرده داخی طرف گولوستان ایله جمع
منی مئی دن ، سیزی تانری ! سیز اگر منع ائده سیز
دای منیم کؤنلوم اولور جم کیمی بیر قانیله جمع
داغیت ، افشان ائله اول طره ی عنبرشکنی
تاکی اولسون کؤنول اول زولف پریشان ایله جمع
بیر کؤنول کی اولا بیر غنچه لبین مفتونو
اولومو بیرده مگر باده ی ریحان ایله جمع ؟
کونج وحدتده کؤنول شمعینه اولدوم قانع
شمع دل اولماز ایمیش شمع شبستان ایله جمع
بولبول طبع خزان دیده کیمی گولشنده
کؤنلومو ائیله میشم طبع غزلخوانیله جمع
کیلک نئی دن تؤکرم کاغیذا شهد شکری
در نظمی ائدرم گؤوهر غلطان ایله جمع
داغیلان خسته کؤنول شیشه سی نین پاره لرین
ریزه – ریزه ائده رم سبحه ی سبحان ایله جمع
یوسف مصر کیمی طعنه اخوان حسود
ائتدیلر خاطیریمی محنت زندان ایله جمع
صبر ایله حل اولور هر عقده مشکل ، بالله
لذت وصل اولور زحمت هجران ایله جمع
یاری دوت ، غئیری اونوت ، سن ده گؤزوم مجنون تک
ممکن اولماز اولا بیر جان ایکی جانان ایله جمع
توشه راه فنا ائتمگه هر خار و خسین
ائده رم بادیه ی عشقده مژگان ایله جمع
هاراسان ، هاردا قالیبسان یئنه ای شور جنون
آه ! اولدوم یئنه بو عقل گران جان ایله جمع
چاره قیل دردیم ساقی ، منه بیر جام ، آمان
اولسا کؤنلوم اولاجاق دیده گریان ایله جمع
مرحبا طره طناز، نه خوب ائتدی گؤزون
کؤکسومون یاراسینی ناوک پئیکان ایله جمع
گل کؤنول ، ائیله داخی رؤهد و ریادان پرهیز
گل نباتی کیمی ، اول حلقه ریندان ایله جمع
منبع : کتاب دیوان اشعار ترکی حکیم ابوالقاسم نباتی به تصحیح و تحیشه و مقدمه دکتر حسین محمدزاده صدیق

ملمع

ادبیات تاریخیمزده ، تورکجه - فارسجا و تورکجه – عربجه یازیلان غزل و آیری شعر نوعلارینا ملمع دئییلیر . دیلیمیزده لاپ قدیم ملمع یازانلارین بیریسی « جلال الدین مولوی رومی » اولموشدور .
...

بیر نمونه جلال الدین مولوی رومی نین ملمع شعری

ماه است نمی دانم خورشید رخت یا نه
بو آیریلیق اودونا نئجه جیگریم یانه ؟
مردم ز فراق تو ، مردم که همه دانند
عشق اودو نهان اولماز یانا دوشیجک جانه
سودای رخ لیلی شد حاصل ما خیلی
مجنون کیمی واویلی اولدوم یئنه دیوانه
صد تیر زند اولدوز ، آن تیر کمان ابرو
فیتنه لی آلا گؤزلر چون اویخودان اویانه
ای شاه شجاع الدین شمس الحق تبریزی
رحمتدن اگر نولا ، بیر قطره بیزه دانه
...
بیرملمع ابوالقاسم نباتی دن
ای خسرو مه رویان ، گل بیرجه گولوستانه
تا مئهر رخت پرتو ، سالسین گول و ریحانه
آن نرگس جادویت ، سالدی منی صحرایا
ابروی کماندارت ، ائتدی منی دیوانه
ساقی ز کرم جامی ، لوطف ائیله من زاره
بر دور سرت گردم ، بیر دؤورائله مستانه
برخیز خرامان کن ، اول قامت دلجویت
این عاشق مجنون را ، وئر بیر دولو پیمانه
بگذر به سر لیلی ، بو دین و بو مذهب دن
خاک ره رندان شو ، اول خادم مئیخانه
دوش از غم دل یکدم ، بیر داغا گذار ائتدیم
افتاد رهم ناگه ، بیر طورفه بیابانه
قوربان سرت ساقی ، بیر باخ من مخموره
بالله قم العجا ، دؤندو اوره گیم قانه
خال حبشی رنگت ، ائتدی گؤزومو قارا
آن لعل شکرپاشت ، بیر رحمه گلیر یا نه ؟
ای بولبول غمدیده ،گلدی یئنه گول فصلی
برخیز بزن چه چه ، گل شور ایله افغانه
شیرین شکر لب کی ، دیشقاری چیخار ائودن
تا غلغله اندازد ، بو گنبد گردانه
در ریختن خونم ، تعجیل ائله مه چوخ دا
ناحق کش و خونریزی ، لاییقدیمی سولطانه ؟
ای کافر سنگیندل ! بیر پرده گؤتور اوزدن
تا طعنه زند حوسنت ، خورشید درخشانه
رفتن ز سر کویت ، بیر عمرودو چوخ مشکل
حاشا کی جدا از شمع ، هرگز اولا پروانه
از تار خم زلفت ، سال بوینوما بیر زنجیر
در گوشه ابرویت ، سالدی منی زندانه
آن ساغر زرین را ، ساقی منه وئرسن بیر
تا اینکه زنم پایی ، بو مولک سلیمانه
مستانه بیاور می ، سرگرم ائله عشاقی
یکدم بکن احسانی ، بو جمع پریشانه
برخیز نباتی را ، بیر جامیله قیل سرمست
آنگاه تماشا کن ، بو مرغ خوش الحانه
برگرفته از : کتب دیوان اشعار ترکی حکیم سید ابوالقاسم نباتی به تصحیح و تحشیه و مقدمه دکتر حسین محمدزاده صدیق
....
بیر ملمع حیران خانم دان
چون رفت عزیزه یارم ، شد تیره روزگارم
چون زلف آن نگارم ، شوریده کار و بارم
تا گئتدی اول پریوش ، جانیم گرفت آتش
اولدوم بسی مشوش ، از دست شد قرارم
چون گئتدی اول یگانه ، تاریک گشت خانه
من اولموشام دیوانه ، مجنون روزگارم
تا گئتدی مئهر انور ، اولدوم بسی مکدر
اول دلبر ستمگر ، بربود اختیارم
چون گئتدی اول سمن بو ، ماه کمان ابرو
اول نوجواندان آیری ، سرگشته و نزارم
تا گئتدی سرو موزون ، غم های من شد افزون
حیرانی قیلدی مجنون ، هجران آن نگارم

پرنده پندار

پشت شیشه باد شبرو جار می زد
برق سیمین شاخه ها را بار می زد
پیش آتش
یار مهوش
نرم نرمک تار می زد
جنبش انگشتهای نازنینش
به چه دلکش!
به چه موزون!
نقشهای تار و گلگون
بر رخ دیوار می زد
موج های سرخ می رفتند بالا روی پرده
بچه گربه جست می زد سوی پرده
جامهای می تهی بودند از بزم شبانه
لیک لبریز از ترانه
توله ام با چشمهای تابناکش
من نمی دانم چه ها می دید در رخسار آتش
لیرهای سرخ و آبی
روزهای آفتابی
چون دل من
پنجه نرم نگار خوشگل من
بسته می شد باز می شد
جان من لبریز از ماهور و شهناز می شد
چشمهایم می شدند از گرمی پندار سنگین
پلکها از خواب خوش می آمدند آهسته پائین
با پر موزیک ، جان می رفت بیرون
در بهشتی پاک و موزون
ای زمین بدرود تو
ای زمین بدرود تو
سوی یک زیبائی نو
سوی پرتو
دور از تاریکی شب
دور از نیرنگ هستی
رنج پستی
تیره روزی
کشمکش ، دیوانگی ، بی خانمانی ، خانه سوزی
دارد اینجا آشیانه
آرزوی پاک و مغز کودکانه
آرزوی خون و نیروی جوانی
دارد اینجا زندگانی
دور از هم چشمی شیطان و یزدان
دور از آزادی دیوار و زندان
دور دور از درد پنهان
دور ؟ گفتم دور ؟ گفتم سوی خوشبختی پریدم
پس چرا ناگه صدای توله خود را شنیدم
چشمها را باز کردم
آه دیدم
یار رفته
آن همه آهنگ خوش از پرده پندار رفته
بر درخت آرزوی کهنه من خورده تیشه
نونهال آرزوی تازه ام شل شد ز ریشه
پشت شیشه
باز برق سیم پیک شاخه ها را باد می زد
باز باد مست خود را بر در و دیوار می زد
در رگ من نبض حسرت ، تار می زد
گلچین گیلانی
منبع : تاکستان خوشبختی

شعر باید گفت

شعر بايد گفت و شعر تازه گفت

شعر خوش آهنگ و خوش اندازه گفت

تازگی ربطی ندارد با زمان

تازه آن باشد که ماند جاودان

کهنه ی ديروز گر زيبا بود

تازه هم امروز و هم فردا بود

تازه امروز گر بی معنی است

کهنه است و آنی است و فانی است

تازه آن باشد که از دل سر زند

با دو بال ويژه ی خود پر زند

حرف تو مفت است گر از ديگريست

مفت خوردن از جنون يا از خريست

ماه اگر داس است، حافظ گفته است

گر تو گويي، داس تو خواهد شکست

چيز ديگر را به مه مانند کن

يا به داست چيز ديگر بند کن

يار گر چون سرو سويت عازم است

زير پايت نردبانی لازم است

تيغ ابرويش بود گر پر خراش

ريش تو لازم ندارد خود تراش

خال رخسارش اگر چون دانه است

نيست آن رخسار، بلکه لانه است

گر شده قلبت زهجرانش کباب

يا شده اشکت زمژگانش شراب

می کنی قصاب خود را ورشکست

می فروشت خمره را خواهد شکست

مهر او گر درد و رنج و ناخوشی است

مهرورزی نيست اين آدم کشی است

ای بسا ديوان سنگين و کلفت

که پُر است از فکر پوچ و حرف مفت

راه خود جوی و مکن تقليد کس

از پريدن کبک، کی گردد مگس

گر ترا جز خرمگس در سبک نيست

خرمگس مان، غم مخور گر کبک نيست

خرمگس گر بهر خود فکری کند

گاه باشد وزوزِ بکری کند

گلچین گیلانی

منبع : شمالیها

خانه ویران

از خانۀ تار و نيمه ويران

آواز جگرخراش برخاست

رفتم به درون آن شتابان

فرياد زدم: « کسی در اينجاست؟ »

دادم به زمين و آسمان گوش...

ايوان و اتاق و پله و بام

خاموش، چو گورِ تيره، خاموش

آرام، چو چشمِ مرده آرام

.

از پنجره ديدم آسمان را

پوشيده زابر پاره پاره

همراه يکی دو تا ستاره

مه می شد ناپديد و پيدا

.

روميزي، فرش، پاره پاره

آجر، گچ، گِل، به هر کناره

چون بومِ سياهِ چشم بسته

ساعت با شيشۀ شکسته

اين دست بريده روی ديوار

می زد پيوسته زنگِ هستی

وقت کر، با دراز دستی

لالش کرد و فکندش از کار

بالش ها زيزِ پايۀ تخت

رخساره سياه کرده از دود

اين مردۀ مومياييِ سخت

نام ديرينه اش دُشک بود

رفتم، بشتاب، روی ايوان

فرياد زدم دوباره: « اين کيست؟ »

يک ميز، سه صندلي، سه فنجان:

اينجا، يک خانواده می زيست

.

يک گربه سياه و ترس انگيز

لاغر، نازک، چو چوب کبريت

دُم چون نخ، گرد پايۀ ميز

با پنجه و روی و موی عفريت

چشمش: دو ستاره در بُن چاه

پايش: موهايِ ايستاده

گويي، می گفت، در دلش: « آه!

بيگانه! ... کجاست خانواده؟ »

گلچین گیلانی

منبع : شمالیها

شعر باران

باز باران
با ترانه
با گهرهای فراوان
می خورد بر بام خانه
.
من به پشت شیشه تنها
ایستاده
در گذرها
روزها راه اوفتاده
.
یک دو سه گنجشک پرگو
شاد و خرم
باز هر دم
می پرند این سو و آن سو
.
می خورد بر شیشه و در
مشت و سیلی
آسمان امروز دیگر
نیست نیلی
یادم آرد روز باران
گردش یک روز دیرین
خوب و شیرین
توی جنگلهای گیلان
.
کودکی ده ساله بودم
شاد و خرم
نرم و نازک
چست و چابک
.
از پرنده
از خزنده
از چرنده
بود جنگل گرم و زنده
.
آسمان آبی چو دریا
یک دو ابر اینجا و آنجا
چون دل من روز روشن
.
بوی جنگل تازه و تر
همچو می مستی دهنده
بر درختان می زدی پر
هر کجا زیبا پرنده
.
برکه ها آرام و آبی
برگ . گل هرجا نمایان
چتر نیلوفر درخشان
آفتابی
.
سنگها از آب جسته
از خزه پوشیده تن را
بس وزغ آنجا نشسته
دمبدم در شور و غوغا
.
رودخانه
با دوصد زیبا ترانه
زیر پاهای درختان
چرخ می زد ، چرخ می زد همچو مستان
.
چشمه ها چون شیشه های آفتابی
نرم و خوش در جوش و لرزه
توی آنها سنگریزه
سرخ و سبز و زرد و آبی
.
با دوپای کودکانه
می دویدم همچو آهو
می پریدم از لب جو
دور می گشتم ز خانه
.
می پراندم سنگریزه
تا دهد بر آب لرزه
بهر چاه و بهر چاله
می شکستم « کرد خاله »
.
می کشانیدم به پائین
شاخه های بیدمشکی
دست من می گشت رنگین
از تمشک سرخ و مشکی
.
می شنیدم از پرنده
داستانهای نهانی
از لب باد وزنده
رازهای زندگانی
.
هرچه می دیدم درآنجا
بود دلکش ، بود زیبا
شاد بودم
می سرودم
روز ، ای روز دلارا
داده ات خورشید رخشان
اینچنین رخسار زیبا
ورنه بودی زشت و بی جان
.
این درختان با همه سبزی و خوبی
گوچه می بودند چون پاهای چوبی
گرنبودی مهر رخشان ؟
.
روز ای روز دلارا
گر دلارائیست ، از خورشید باشد
ای درخت سبز و زیبا
هرچه زیبائیست از خورشید باشد
.
اندک اندک ، رفته رفته ، ابرها گشتند چیره
آسمان گردید تیره
بسته شد رخساره خورشید رخشان
ریخت باران ، ریخت باران
.
جنگل از باد گریزان
چرخها می زد چو دریا
دانه های گرد باران
پهن می گشتند هرجا
.
برق چون شمشیر بران
پاره می کرد ابرها را
تندر دیوانه غران
مشت می زد ابرها را
روی برکه مرغ آبی
از میانه ، از کرانه
با شتابی چرخ می زد بی شماره
.
گیسوی سیمین مه را
شانه می زد دست باران
بادها ، با صوت خوانا
می نمودندش پریشان
.
سبزه در زیر درختان
رفته رفته گشت دریا
توی این دریای جوشان
جنگل وارونه پیدا
.
بس دلارا بود جنگل
به ، چه زیبا بود جنگل
بس فسانه ، بس ترانه
بس ترانه ، بس فسانه
.
بس گواره بود باران
به چه زیبا بود باران
می شنیدم اندراین گوهرفشانی
رازهای جاودانی، پندهای آسمانی
.
بشنو از من کودک من
پیش چشم مرد فردا
زندگانی خواه تیره ، خواه روشن
هست زیبا ، هست زیبا ، هست زیبا

شاعر: مجدالدین میرفخرائی ، گلچین گیلانی

منبع : شمالیها

بزغاله و میمون

شنیدم باز هم گوهر فشاندی
که روشنفکر را بزغاله خواندی
ولی ایشان ز خویشانت نبودند
در این خط جمله را بی‌جا نشاندی

سخن گفتی ز عدل و داد و آن را
به نان و آب مجانی کشاندی
از این نَقلت که همچون نٌقل تَر بود
هیاهـو شد عجب توتی تکاندی

سخن‌هایت ز حکمت دفتری بود
چه کفترها از این دفتر پَراندی
ولیکن پول نفت و سفره‌ی خلـق
ز یادت رفت و زان پس لال ماندی

سخن از آسمان و ریسمان بود
دریغا حرفی از جنگل نراندی
چو از بزغاله کردی یاد ای کاش
سلامـی هم به میمون می‌رساندی!
سیمین بهبهانی

ارسالی عزیز سینا از کانادا

عجب صبری خدا دارد!

عجب صبري خدا دارد
اگر من جاي او بودم
همان يك لحظه اول
كه اول ظلم را ميديدم از مخلوق بي وجدان
جهان را با همه زيبايي وزشتي
بروي يكديگر ويرانه ميكردم
…
عجب صبري خدا دارد
اگر من جاي او بودم
كه در همسايه ي صدها گرسنه
چندين بزمي گرم عيش ونوش ميديدم
نخستين نعره ي مستانه را خاموش آندم
برلب پيمانه ميكردم
…
عجب صبري خدا دارد
اگر من جاي او بودم
كه مي ديدم يكي عريان ولرزان
ديگري پوشيده ازصد جامه ي رنگين
زمين وآسمان را
واژگون مستانه ميكردم
…
عجب صبري خدا دارد
اگر من جاي او بودم
نه طاعت مي پذيرفتم
نه گوش از بهراستغفاراين بيدادگرها تيزكرده
پاره پاره در كف زاهد نمايان
سبحه صد دانه ميكردم
…
عجب صبري خدا دارد
اگر من جاي او بودم
براي خاطر تنها يكي مجنون صحرا گرد بي سامان
هزاران ليلي نازآفرين را كو به كو
آواره وديوانه ميكردم
…
عجب صبري خدا دارد
اگر من جاي او بودم
بگرد شمع سوزان دل عشاق سر گردان
سراپاي وجود بي وفا معشوق را
پروانه ميكردم
…
عجب صبري خدا دارد
اگر من جاي او بودم
بعرش كبريايي ، باهمه صبر خدايي
تاكه ميديدم عزيز نابجايي
نازبريك نارواگرديده خواري ميفروشد
گردش اين چرخ را
وارونه ! بي صبرانه ميكردم
…
عجب صبري خدا دارد
اگر من جاي او بودم
كه ميديدم مشوش عارف وعامي ، زبرق
فتنه اين علم عالم سوز مردم كش
بجز انديشه عشق ووفا ، معدوم هر فكري
در اين دنياي پر افسانه ميكردم
…
عجب صبري خدا دارد
اگر من جاي او بودم
همين بهتركه او خود بجاي خود بنشته
وتاب تماشاي زشتكاريهاي اين مخلوق را دارد
وگرنه من بجاي اوچو بودم
يك نفس كي عادلانه سازشي
با جاهل وفرزانه ميكردم
عجب صبري خدا دارد! عجب صبري خدا دارد
"معینی کرمانشاهی"