پدرم

دلتنگ غروبی خفه، بیرون زدم از در

در مشت گرفته مچ دست پسرم را
یارب به چه سنگی زنم از دست غریبی

این کله ی پوک و سرو مغز پکرم را
هم در وطنم بار غریبی به سر دوش

کوهی است که خواهد بشکاند کمرم را
من مرغ خوش آواز و همه عمر به پرواز

چون شد که شکستند چنین بال و پرم را؟
رفتم که به کوی پدر و مسکن مآلوف

تسکین دهم آلام دل جان به سرم را
گفتم به سرراه همان خانه و مکتب

تکرار کنم درس سنین صغرم را
گر خود نتوانست زدودن غمم از دل

زان منظره باری بنوازد نظرم را
کانون پدر جویم و گهواره ی مادر

کان گهرم یابم و مهد هنرم را
تا قصه ی رویین تنی و تیر پرانی است

از قلعه ی سیمرغ ستانم سپرم را
با یاد طفولیت و نشخوار جوانی

می رفتم و مشغول جویدن جگرم را
پیچیدم از آن کوچه ی مانوس که در کام

باز آورد آن لذت شیر و شکرم را
افسوس که کانون پدر نیز فرو کشت

از آتش دل باقی برق و شررم را
چون بقعه ی اموات فضایی همه خاموش

اخطار کنان منزل خوف و خطرم را
درها همه بسته است و به رخ گرد نشسته

یعنی نزنی در که نیابی اثرم را
درگرد و غبار سر آن کوی نخواندم

جز سرزنش عمر هوی و هدرم را
مهدی که نه پاس پدرم داشته زین پیش

کی پاس مرا دارد و زین پس پسرم را؟
ای داد که از آن همه یار و سر و همسر

یک در نگشاید که بپرسد خبرم را
یک بچه ی همسایه ندیدم به سر کوی

تا شرح دهم قصه ی سیر و سفرم را
اشکم به رخ از دیده روان بود ولیکن

پنهان که نبیند پسرم چشم ترم را
میخواستم این شیب و شبابم بستانند

طفلیم دهند و سر پرشور وشرم را
چشم خردم را ببرند و به من آرند

چشم صغرم را و نقوش و صورم را
کم کم همه را درنظر آوردم و نا گاه

ارواح گرفتند همه دور و برم را
گویی پی دیدار عزیزان بگشودند

هم چشم دل کورم و هم گوش کرم را
یک جا همه ی گمشدگان یافته بودم

از جمله "حبیب" و رفقای دگرم را
این خنده ی وصلش به لب آن گریه ی هجران

این یک سفرم پرسد و آن یک حضرم را
این ورد شبم خواهد و نا لیدن شبگیر

وان زمزمه ی صبح و دعای سحرم را
تا خود به تقلا به در خانه کشاندم

بستند به صد دایره راه گذرم را
یکباره قرار از کف من رفت و نهادم

بر سینه ی دیوار در خانه سرم را
صوت پدرم بود که میگفت چه کردی؟

درغیبت من عا یله ی در بدرم را
حرفم به زبان بود ولی سکسکه نگذاشت

تا باز دهم شرح قضا و قدرم را
فی الجمله شدم ملتمس از در به دعایی

کز حق طلبد فرصت صبر و ظفرم را
اشکم به طواف حرم کعبه چنان گرم

کز دل بزدود آن همه زنگ و کدرم را
ناگه پسرم گفت چه میخواهی از این در؟
گفتم : پسرم بوی صفای پدرم را

زنده یاد : استاد شهریار